Toshkentda tibbiyot shundaymi yoki bu shunchaki tasodif?

            O’shanda Jahon iqtisodiyoti va diplomatiya universiteti qoshidagi Shayxontohur akademik litseyida ikkinchi kursni endigina boshlagan edik. Mustaqillik bayramini Toshkentda ko’rish maqsadida Andijondan odatdagidan ertaroq yo’lga chiqqandim…

            Qamchiq dovonining qoq markazida, tog’ bag’rida joylashgan kafega kirib hamrohlar bilan tushlik qildik: ikkitadan shashlik va likopda yarimtadan jiz. Qorinning talabini qondirib yana yo’lda davom etdik. Toshkentga qarindoshlarnikiga kelib joylashdim. Shu kunning o’zidayoq oshqozonda biroz og’riq tura boshladi. E’tibor bermadim. Ertasiga mustaqillik bayramida bo’ladigan an’anaviy saylga chiqdim. Ba’zi akaxonlar bilan Milliy bog’ni aylandik. U-bu narsa yegandek bo’ldik. Kun maroqli o’tdi va kechgi tomon qarindoshlar bilan Mustaqillik maydoniga tashrif buyurdik. U yerdan piyoda Amir Tumer hiyoboniga, keyin esa shu zaylda Shimoliy Vokzalning ortida joylashgan Sarikul ko’chasiga – uyga qaytdik. Rosa katta charchoq bilan bayramni ham o’tkazdik. Ertasiga Toshkentning 2200-yillik yubileyi munosabati bilan o’qish kechiktirildi… Oshqozondagi og’riq unchalik kuchli emasdi, o’tib ketar deb yuraverdim.
O’qish boshlangach, yotoqxonaga joylashdik. Dastlabki kunlar… haliveri yotoqxona sharoitiga to’la moslashmagandik va shu sababli ko’chadan ovqatlanib yuraverdik. Shanba kuni xonamizni ta’mirlash maqsadida bizni vaqtinchalik boshqa xonaga ko’chirishdi. Sharoiti yomon emasdi-yu, lekin hojatxonasida unitazdan suv ketmasdi. Chelakdan foydalanadigan bo’ldik vaqtincha. Shu kuni kechasi og’riq kuchaya boshladi. “Tormoz” butunlay “ishdan chiqdi”. Yuqoridagi sharoit bilan menga ancha qiyin bo’ladigan bo’ldi. Yakshanba kuni og’riq har-har zamonda bezovta qilib turdi. Ertasiga xonadoshim Ruslandan qo’shni xonaning kalitini hojatxonasi uchun olib qolishini, o’zi esa men haqimda navbatchi ayolga aytib darsga ketaverishini iltimos qildim. Shu kuni o’sha rus ayol – Ira opa holimdan xabar olishga kirib darhol universitet hamshirasini chaqirdi. Hamshira opa meni ko’rgach, qayerdandir doktor chaqirtirishdi. Bir-ikkita ukol va dori-darmondan so’ng o’zimni yaxshiroq xis qila boshladim. Lekin ertasi kuni ertalab yana kuchli og’riq paydo bo’ldi va dadamga telefon qilib aytdim. Dadam 5-6 soat ichida poytaxtga yetib keldi. Ulardan biroz keyinroq sog’ligim salbiy ahvolda ekanligini eshitgan dekanimiz va guruh rahbarimiz ham kirib kelishdi. Darhol tez yordam chaqirishdi. Doktor kelishi bilan hojatxonaga kirib chiqishimni aytdi va ichim yomon o’tayotganini ko’rgan rus millatiga mansub ayol doktor kuchli hayajon aralash ruscha ohangda:”Vay bechooraaa,”-dediyu, shu zahoti meni Toshkent Tibbiyot Akademiyasi klinikasi (eski TashMI)ga olib ketishdi. U yerda doktorlar avvaliga Ko’richak (appendiks) deb tashxis qo’yishdi va boshqa bir doktorni biroz kutdik. O’sha doktor kelib ko’rgach esa bu kasallik Ko’richak emasligini aytib tez yordamdagilarga meni Ichki kasalliklar shifoxonasiga olib borishlari ta’kidladi. Damas rusumli tez yordam mashinasi allaqachon o’z xizmat vazifasini bajarib bo’lgandi. “To’kilib qolgan” mashinada shaldiratib meni qayergadir, Ichki kasalliklar shifoxonasiga olib kelishdi. (Qorong’ida dard bilan qayerga olib borishganini ham bilmayman, lekin bino olti qavatli edi, derazadan esa Banklar assotsatsiyasi binosi ko’rinib turardi). O’sha tunda taxminan 5-6 ta osma ukol (kapilnitsa) oldim. Tanamdagi og’riq shunaqangi kuchli ediki, menga biror nima bo’lib qolsaya degan hayol miyamdan ketmasdi. 

Dadam bo’lsa yonimda qo’llarimni silab, Allohdan shifo tilab, chuqur qayg’u bilan o’tirardi. Tillaridan:”Bolajonim sabr qil, o’tib ketadi hozir, xudo xohlasa,”- so’zlari tinmay aylanardi. Onam bo’lsa har 5-10 daqiqada qo’ng’iroq qilib qattiq havotirlanardi. Xonadoshim Hamdam aka sherigi bilan yonimga kelib krassvord yechib o’tirishar, meni chalg’itish uchun ba’zi savollarni so’rar va dalda berish maqsadida o’zlari ham huddi mendek holatda kelishgani va 2 ta ukoldan so’ng hammasi o’tib ketganini aytishardi. Lekin menda beshinchi osma ukoldan so’ng ham hech qanday ijobiy natija sezilmasdi. Og’riq kuchaysa kuchayar ediki, lekin pasaymasdi. Tong otib, bosh shifokor kelishi bilan darhol men yotgan palataga olib kirishibdi. Ahvolimni ko’rib, tungi navbatchilardan men haqimdagi hisobotni olganidan so’ng, mendagi kasallik virusli emas, balki Ko’richak ekanligini aytib yana tez yordam mashinasida boshqa bir shifoxonaga, jarrohlik bo’limiga jo’natib yubordi. Shalvirab qolgan badanim bilan yana boshqa shifoxonaga sudrashdi. Dadamni esa toqati toq bo’ldi. Afsus, o’sha ohirgi borgan shifoxonamni bilmayman. U yerda meni tekshirishganidan so’ng UZI apparatiga tushirishdi va undan ham appendiks degan tashxis bilan chiqdim. Dadamdan o’shanda operatsiya uchun oldindan $100 so’rashibdi. Dadam albatta bunga rozi bo’lgan va meni operatsiyaga tayyorlashlarini aytgan. O’sha vaqt qayerdandir komissiya kelayotganini eshitgan doktorlar o’zaro ichki mummolar sababmi bir-birlari bilan baland ovozda janjallashib ketishdi. Buyoqda esa men koridordagi skameykada dard bilan olishib yotgandim. Dadamni sabr kosasi to’ldi. To’g’ri muomalani qadriga yetmaganlaridan so’ng, kirib baqirib janjal ko’tardi, do’q-po’pisa yo’liga o’tib, hammasini ustidan prokuratura va vazirlikka ariza yozishini aytdi. Shifoxonadagilar pitirchilashib qolishdi. Besh daqiqa ichida meni jarrohlik stoliga yotkizishlarini, hozir u yer bandligini aytishdi. Shu orada dadam mendagi kasallikka shubha bilan qarayotganini, bu appendiks emasligini sezayotganini aytib qoldi (dadam bilan barcha amaki va ammalarim ko’richak bo’lishgan) va Chilonzordagi aviakassa (140-00-00)ga qo’ng’iroq qilib Andijonga reys bormi yoki yo’qligini so’radi. U yerdan 45 minutdan keyin Andijonga samolyot uchishi haqidagi xabarni olgach, hech kimga indamasdan taksiga o’tirdigu aeroportga yo’l oldik. O’n daqiqada mahalliy terminalga kirib bordik. Kirishimiz bilan Andijonga reysga ro’yhatga olish to’xtatilganligi haqida e’lon qilindi. Kassadagi ayol qatnovlar bo’yicha nachalnikdan ruhsat olsakkina bilet berilishini aytdi va undan tabiiyki ruhsatni, keyin esa chiptani oldik. Oyoqda tapochka, sochlar xurpaygan, qo’l qorinda, bel bukchaygan holatda samolyotga ham chiqib oldik. 35 daqiqalik qatnovning qoq o’rtasida og’riq daxshatli holatga keldi. Dadam styuardessani chaqirib aeroportga men haqimda bildirishlarini so’radi. Andijonga qo’ndik. Oynadan qarasam trap oldida tez yordamdagilar arava bilan kutib turishardi. Aeroportdan chiqqach, mashinaga o’tirdik. Saloni keng, zamonaviy uskunalarga ega, yumshoqqina krovatli bu tez yordam mashinasiga chiqib Andijonimni yana bir bor yaxshi ko’rib ketdim J Ular bizni to’g’ri Andijon viloyati bosh shifoxonasi (OblBolnitsa)ga olib borishdi. U yerda atiga bittagina shifokor qornimni ushlab ko’rdi va ichki kasalliklar shifoxonasiga yubordi. Borishimiz bilan darhol kerakli chora-tadbirlarni ko’rishdi. Chiroyli muamola bilan joylashtirishdi. Toshkentdan kelayotganimizni eshitishib hayratlanishdi va baribir Andijonda tibbiyot yaxshiligini aytishdi. (Bilmadim bu qanchalik haqiqat, lekin ayrim oddiy hollarda bu yaqqol ko’zga tashlanadi). Poytaxtda shifoxonama-shifoxona sargardon bo’lib, bir-nechta doktorlar ko’rigidan o’tib ham topmagan shifoni o’z shahrimda bittagina shifokor tashxisi bilan topdik, Alhamdulillah. O’sha zahotiyoq 2-3 ta ukol oldim. Og’riq darhol qoldi!!! Bir kurs davolanish bo’yicha kerakli dori-darmonlarni yozib berishdi. Uzoq so’rovlardan keyin bu dard o’sha dovondagi shashlikdan ilashganiga borib taqaldi. Bir kun turganimdan so’ng, ertasiga ertalab menga javob berishdi. Toshkentdagi tajribasiz, poraxo’r doktorlarni “eslab”, agar o'shanda meni operatsiya qilishganida ikki tarafdan qiynalgan bo'lishimni o'ylab, yaxshiyam Anjanga kevorganimiz deb, shukr qilib uyga ketdik...

        Ana shunaqa gaplar. Alloh hech kimga yaqinlaridan uzoqdaligida dard bermasin ekan. Sog’likni, hayotni, yaqinlarni va do’stlarni qadriga yetaylik. Muhimi – salomatlik! Sog’ bo’linglar!